DİLİNİN AYARI OLMAYAN ADAM YAZDI..
Ben kendimi bildim bileli hep gırgırcı hep neşeli, alaycı bir yapım vardı. Konuşurken hareket ederken çok rahat bir insandım. Ailemde iş çevremde ya da arkadaşlıklarımda gereksiz polemikler hiç yaşamadım diyebilecek kadar azdı. Çünkü hiçbir şey bilmiyor görmüyormuşum. Hayat benim için mutlu olmak eğlenmekten başka hiçbir şey değildi ve etrafımdaki sorunlarla hiç ilgilenmezdim. Geçmiş zaman kipleriyle yazdım çünkü zamanla her şey değişti. Hayatıma yeni giren insanlar, hayatımda hep var olan insanların değişmesi ile birlikte bende değiştiğimi fark ettim.
Oscar Wilde; İkiyüzlülük, ahlaksızlığın erdeme gösterdiği saygıdır. der. Oysa erdemlilik Ahlakın övdüğü iyilikçilik, acıma, alçak gönüllülük, yiğitlik, doğruluk gibi niteliklerin genel adı, değil miydi ? Toplum olarak nereye gidiyoruz? Güven duygusunu yitirmiş bir insan olarak artık eskisi gibi insanlara güvenmediğimi, insanların yanında rahat olamadığımı fark ettim. Eskisi gibi herkesin yanında rahatça gülemiyorum her şeye mesela… Keşke hiç büyümesek diye bir laf var ya hani tam da cuk oturuyor benim durumuma. Eskiden güven duygusu varmış bende insanlara karşı. Şuan eser kalmamış. Gördüklerim, duyduklarım bildiklerim, yaşadıklarım beni insanlardan gittikçe uzaklaştırmış. Keşke hiçbir şey görmemiş, bilmemiş, duymamış olsaydım. İnsanlara koşulsuz güvenmeye devam etseydim. Hayat bu kadar yükle daha ağır geliyor insana. Bazen bana karşı kırgınlıklar oluşabiliyor; her şeyin dilde olma mevsuzu. Bencillik, empati yoksunluğu, aşırı hırs, kirlenmiş karanlık kalpler… Son zamanlarda da insanlar da ‘beni kıskanıyor’, beni çekemiyor’ da o yüzden bana böyle yapıyor düşüncesi var ya özellikle de o beni benden alıyor. Kim ne yapsın senin elindekileri? Yani istese hemen herkesin elde edebileceği şeyler bunlar. Sen parayla alınamayacak, makamla elde edilemeyecek neyin var ondan haber ver. Halbuki şuan hepimizin ihtiyacı olan şey biraz şefkat, güven, merhamet, güleç bir yüz, kirlenmemiş ruh, zedelenmemiş onur, kırılmamış gurur değil mi? Bu güzel duygular kimseyi aşağıya çekmez aksine bizi bu duygular yüceltir onca kötülüğün içinde.
Birbirimize şüpheli gözlerle bakmayı bırakmalıyız artık. Hepimizin içinde birbirimize karşı ”bayram değil seyran değil eniştem beni niye öptü?” algısı var. Her an tetikteyiz. Nereye kadar gidecek, nerede patlak verecek diye düşünmeden edemiyorum. Hatta bazen artık patlasa da artık birbirimize son kez de olsa dürüst olabilsek diye düşünüyorum. Bu yapmacık tavırlardan o kadar sıkıldım ki artık herkes birbirine patlasa da şu iki yüzlülüğümüzden kurtulsak. İkiyüzlülük ahde vefa’ ya gösterilen saygısızlıktır. Konuşamadıklarımız yüzünden birbirimizi ne kadar yanlış anladığımızı aslında kalbimizde kötülük olmadığını fark etsek. Yani her şey sadece yanlış anlaşılmadan ibaret olsa. Herkes birbirine yapmacık olmayan gözlerle gülümsese? Böyle hayal ediyorum hep ama sonra acaba olur mu ki? Çok zor… Kırgınlıklar bir özürle geçiyor da soğukluk girince araya bir daha ısınmak güvenmek olmayacak duaya amin demek gibi bir şey. Bu yaşadıklarımız rüzgar gibi bizi bizden uzaklaştırmış. Artık eski samimiyet kalmamış yüreklerimizde, gözümüzde. Kim bilir böyle devam edersek daha neleri kimleri kaybedeceğiz? Ama artık belki bundan sonraki hayatımızda dostlarımızla o samimiyet bağını sağlam kurabiliriz. Örümcek ağı gibi kusursuz örerek bundan 5-10 yıl sonra bugünlere bakıp ne felaket günlerdi deriz belki? Farklılıklarımıza saygı duyduğumuz ama birbirimizi anlayışla karşılayacağımız, sahte gülüşlerden ikiyüzlülükten, samimiyetsizlikten uzak güzel, huzurlu, mutlu günler görürüz belki? Neden olmasın?
Rabbim ömür dediğimiz şu kısacık zamanda yollarımızda hep iyi niyetli insanlarla karşılaştırsın.
Son söz; hayatta her şeyi kaybedebiliriz ama tekrar kazanamayacağınız şeyleri şerefinizi, haysiyetinizi, itibarınızı kaybetmeyin. Bunları parayla, makamla ya da özür dileyerek tekrar alamazsınız.